De sculptuur tracht om op een reflectieve en poëtische manier een beeldend antwoord te formuleren op de diepmenselijke gevoelens.
De afgebeelde mensfiguur gaat voor de helft op in de wand. Net door het niet in beeld brengen van de helft van het figuur krijgt de grens tussen het innerlijke en het uiterlijke zichtbaarheid.
De fysieke uitwerking van het werk doet denken aan het kortverhaal Passe-Muraille uit 1943 van de Franse schrijver Marcel Aymé. Het hoofdpersonage Dutilleul is een ambtenaar uit Montmartre. Op 43-jarige leeftijd komt hij tot de vaststelling dat hij over de gave beschikt om doorheen muren te wandelen. Hoewel deze fysieke verandering noch de behandeling ervan hem aanvankelijk interesseert, gebruikt hij ze later toch om misdaden te plegen en binnen te sluipen bij de vrouw waarop hij verliefd wordt. Uiteindelijk verliest Dutilleul, na ongewilde inname van medicatie die hem een jaar eerder werd voorgeschreven, zijn talent en komt zo vast te zitten in een muur.
Over het kunstwerk
Over de kunstenaar
Yves Velter, ° 1967, Oostende, België
Yves Velter, Woont en werkt in Oostende, België - www.yvesvelter.com
Autodidact
Marc Ruyters, Hoofdredacteur H ART Magazine omschrijft Velters werk als "de zeggingskracht van het onleesbare" waarbij hij de mens onderzoekt (de ander, maar ook zichzelf), zijn psyche, zijn perceptie, de beschouwelijke invalshoek. "De personages in zijn werk lijken vertrouwde figuren, maar toch zijn ze niet te plaatsen. Ze krijgen weinig context mee, weinig achtergrond, geen duiding van plaats en tijd: het gaat vaak om de mens in een kritieke situatie. Ze kijken gecodeerd: hun ogen of ganse gezicht bevat een materiaal met een symbolische waarde. Soms zijn het stukken tekst uit brieven die een autistische tante van hem schreef. Onleesbare, onbegrijpelijke teksten voor iedereen, behalve voor haarzelf, want ze vormde er haar eigen taal mee. Dat doet een kunstenaar als Yves Velter ook: hij creëerde zijn eigen beeldcodes. Het oeuvre van Velter gaat over vragen die antwoorden weigeren, over angsten die verlangens maskeren, over praten zonder te communiceren, over de zeggingskracht van het onleesbare. Daarbij duikt een kenmerk op dat het hele werk van Velter typeert: het ongemakgevoel. Geen vrolijk oeuvre, geen spektakel, maar een werk dat het ongemak in het brein van de kijker binnenschuift, door te tonen wat we allemaal wel voelen, maar niet willen weten."