De kinetische installatie Putting the Pieces Back Together Again is een complex systeem met zelforganiserend en emergent gedrag. Tegelijk is het een artistiek onderzoek naar meditatie over hedendaagse wetenschappelijke methodologie. De installatie onderzoekt niet-hiërarchische communicatie en collectief gedrag door een dergelijk systeem fysiek te verwezenlijken door middel van talrijke elektromechanische actoren. Putting the Pieces Back Together Again bestaat uit 1250 stappenmotoren opgesteld in een tweedimensionaal raster van twee bij twee meter. Elke motor is uitgerust met een wijzer gemaakt van wit Acrylglas. De radiussen van de wijzers zijn zo gekozen dat ze die van hun buren doorkruisen. In het geval dat ze botsen, veranderen de wijzers van draairichting. Door de interactie van tal van entiteiten, ontstaat een complex gedrag aan de oppervlakte van de installatie dat een spontaan oppervlaktepatroon vormt. Door de signalen tijdens de looptijd te manipuleren lijkt het alsof de wijzers over hun posities onderhandelen. Putting the Pieces Back Together Again fungeert als een epistemologisch instrument om te kijken naar dynamieken die ontstaan uit niet-hiërarchisch en collectieve systemen zoals onder meer sociale systemen, economie, klimaatsystemen en biologie.
?Een van de meest ontwikkelde vaardigheden in de hedendaagse westerse samenleving is dissectie: het opsplitsen van problemen in hun kleinste componenten. We zijn er goed in. Zo goed dat we vaak vergeten om de stukken weer samen te brengen.? (Alvin Toffler in het voorwoord van Order out of Chaos: Man?s New Dialogue with Nature door Ilya Prigogine en Isabelle Stengers) De kinetische installatie Putting the Pieces Back Together Again is een complex systeem met zelforganiserend en emergent gedrag.
Tegelijk is het een artistiek onderzoek naar en meditatie over hedendaagse wetenschappelijke methodologie. De installatie onderzoekt niet-hiërarchische communicatie en collectief gedrag door een dergelijk systeem fysiek te verwezenlijken door middel van talrijke elektromechanische actoren.
De installatie bestaat uit 1250 stappenmotoren opgesteld in een tweedimensionaal raster van twee bij twee meter. Elke motor is uitgerust met een wijzer gemaakt van wit acrylglas. De radiussen van de wijzers zijn zo gekozen dat ze die van hun buren doorkruisen. Alle motoren worden aangedreven met
dezelfde wisselstroom die hen aanvankelijk in lukrake richtingen doet bewegen. Elke actor neemt tegelijk zijn omgeving waar. In het geval dat ze botsen, veranderen de wijzers van draairichting. Dit wordt aangedreven door een op maat gemaakt motorcontrolecircuit. Door de interactie van tal van entiteiten, ontstaat een complex gedrag aan de oppervlakte van de installatie. Door de signalen tijdens de looptijd te manipuleren, vormt het systeem spontaan oppervlaktepatronen. Het is alsof ze met naburige actoren over hun posities onderhandelen. Door dit te doen, geeft het systeem blijk van zelforganiserend gedrag. Tijdens de looptijd fluctueert de installatie door verschillende activeringsniveaus, en ontwikkelt constant nieuwe formaties en constellaties (kristallisatie). PtPBTA fungeert als een epistemologisch instrument om te kijken naar dynamieken die ontstaan uit niet-hiërarchische en collectieve systemen die op verschillende gebieden en in verschillende contexten aangetroffen kunnen worden, onder meer sociale systemen, economie, klimaatsystemen en biologie.
Ralf Baecker (°1977 Düsseldorf, Duitsland) is een kunstenaar die actief is op het raakvlak van kunst, wetenschap en technologie. Door middel van installaties en machines onderzoekt hij fundamentele mechanismen van nieuwe media en technologieën. In zijn voorstellingen en specialisaties van digitale en technologische processen, werpt hij een poëtische blik op wat er onder de oppervlakte van de hedendaagse beeldproductie gebeurt. In zijn objecten staan de vervlechting van het virtuele en het reële, of beter, de wereld, centraal. Met een media-archeologische blik graaft Ralf Baecker in verouderde systemen, op zoek naar sporen en functies die nog altijd te vinden zijn in hedendaagse technologieën. Zijn werk wil een hybride zijn tussen hedendaagse digitale methodologieën en een materiaal-georiënteerde artistieke praktijk. Daarom ziet hij technologie niet als een werktuig, maar veeleer als een epistemologisch